Zijn jullie de eerste die kerst 2017 in de Sachserhütte doorbrengen? Dat zou te gek zijn! Vanwege verschillende aanvragen, enthousiaste reacties en uiteindelijk een onverwachte reservering vóór de Sachserhütte, hebben we deze tóch in de winterverhuur ! Wij vinden dit super leuk, en zijn er heel erg blij mee! Want de winter hier is écht zóó leuk, en veelzijdig !! Weet je iemand? Of vind je het een kleine ,moeite om ons blog met anderen te delen? We zouden het super leuk vinden als je dit voor ons zou willen doen.  Ik kan je nu al vast verklappen, dat we een Advent-wandeling, in de sneeuw, bij schemering, op het programma hebben staan. Het zou zó leuk zijn als je erbij kon zijn.

Neem je kans, en kijk meteen rechtsonderaan bij beschikbaarheid wat er nog vrij is. We hebben nog maar één plekje vrij !

Hoe zijn we ertoe gekomen om te gaan emigreren?

De veelgestelde vraag waar we op terug zouden komen. Ik kan er geen kort antwoord op geven. In ons geval was bij mij de liefde voor het land een aangeboren iets. Vanaf het eerste moment dat ik de grijs-gedraaide Sound of Music zag, en later de Romantische films van Sissi, voelde ik een klik van binnen. Het gevoel dat dat mijn thuis was, een gevoel zonder woorden. Later in mijn leven heb ik de bergen natuurlijk in het echt gezien,heb ik al op jonge leeftijd de almacht van God ervaren als ik over de bergpaden liep. En later zijn er in mijn leven zoveel dingen gebeurd die me gevormd hebben, en die ons uiteindelijk samen gevormd hebben tot wie we waren op het moment dat we de keuze maakten om te gaan emigreren. Het land sprak ons aan, en we hadden in Nederland al heel bewust voor een eenvoudig-terug-in-de-tijd-leven gekozen. Dat wilden we voortzetten, in combinatie met verhuur van appartementen.

Het verliezen van dierbaren maakt je bewust!

Dat bovenstaande waar is, hebben we zelf ondervonden. Daarom ook de keuze, toen al, om bewust onze keuzes in het leven te maken. Terug gaan in de tijd, bewust in bepaalde dingen zelfvoorzienend, terug naar de oorsprong, en tijd te nemen voor elkaar. Als ik terug kijk, is het bijzonder dat ons concept er toen al zo duidelijk was, en het in de loop van de jaren vorm gekregen heeft. 

Wij hadden geen voorbeeld…

Wij hadden geen voorbeeld toen wij de keuze maakten om te emigreren, wij hadden niemand iets verteld.Waarschijnlijk hadden we wel een gezonde dosis naiviteit. Tegenwoordig wordt er veel over social Media gedeeld, en zijn er weet ik niet wat hoeveel mensen in de weer met “hun droom” Voor ons was dat anders. Wij waren écht samen in alle beslissingen die op ons af kwamen. Wij voelden onze verantwoordelijkheid richting ons gezin, maar wisten ook dat angst geen goede raadgever zou zijn. Wij mochten ervaren dat God een plan met ons had, en ons de weg zou wijzen. Onze beslissing in februari 2011, om naar Oostenrijk te gaan was niet meer in eerste plaats onze beslissing, of ons willen, wij wisten dat God dáár een plan voor ons had liggen, en dat Hij onze Leidsman zou zijn. 

In het diepe gesprongen…

We hebben ons dus letterlijk overgegeven in de handen van God. Het voelde zoals Petrus die op het water liep. Als we op de omstandigheden zouden zien, dan zakten we weg in de zee. Het was zeker niet altijd makkelijk, vooral de weerstand van mensen om ons heen. Maar we hebben in zoveel dingen de leidende hand van onze Hemelse Vader mogen zien, en God heeft ons vertrouwen geschonken en ons geleid met Zijn Geest. We hebben elkaar vaak een spiegel voorgehouden om reeel te blijven. 

Het voelde als thuiskomen…

Arjo nam in deze het voortouw om naar een huis te gaan kijken op het internet. Liefde op het eerste gezich bij Hauptstraße nr.33.Authentiek Bauernhaus, meer dan 400 jaar oud.Wow!Nu wordt het echt. Eind maart stond onze eertse bezichtiging gepland in Kartinthie. Ik weet nog heel goed hoe we daar aankwamen, en dat veel als in een droom aan ons voorbij ging, en toch waren we ons goed van ons voornemen bewust. Er stond nog één sneeuwklokje in de tuin, en dat was voor mij een teken van trouw van God aan ons. Een belofte, ik zal er voor jullie zijn! Ik stond op het balkon, met toen de kleine Eva op mijn arm, en ik voelde me thuis. Ergens durfde ik het niet te geloven, omdat er nog zoveel onzekerheden waren, maar het voelde als thuiskomen…

Met lege handen staan…

Wij hebben in dit hele proces, tot de dag van vandaag moeten leren wat het is om met lege handen te staan. We zijn zonder één enkele verwachting gegaan, hebben alles achter gelaten, en hebben zóveel mogen ontvangen. Als ik dit schrijf, dan voel ik dat dit veel emotie met zich meebrengt. Want niet alles ging vanzelf, of toch wel? Nee, als ik je zou vertellen, dat ook wij door diepe wegen moesten gaan, dan zou je wel opkijken. Maar dat God bovenaan staat, en dat Hij ons elke dag voorziet, en er voor zorgt dat we zoveel mogen uitdelen aan andere mensen, dat is onbeschrijflijk! Waar mensen ons vaak hebben gewaarschuwd om op onszelf te passen, of om vooral dingen niet te doen, heeft God zoveel meer gegeven, en ons geinspireerd om onszelf te ontplooien tot diegene die we nu zijn. 

Zó Dankbaar…

Ik weet dat vele meelezen, en ook zo´n droom najagen. Onthou één ding: Blijf dicht bij jezelf, en jaag je opdracht in het leven na. Dat hoeft niet te betekenen dat iedereen zou moeten emigreren. Maar wat kun je vervuld worden met oprechte dankbaarheid, als je je leven laat inspireren door Gods Heilige geest. Dan alleen kun je sterk blijven staan in alles wat er in dit leven op je afkomt. Dan kun je je openen, en er voor anderen zijn. Is dat niet wat mensen in deze tijd nodig hebben….?

Ben je er nog..?

Wat super dat je tot het einde toe gelezen hebt. Ik weet dat het een niet alledaags blog is, maar ja, een emigratie doe je ook niet elke dag. Dus vandaar. En om de laatste vragen te beantwoorden? We hebben nooit spijt gehad, geen seconde heimwee, we voelen ons vanaf het eerste moment helemaal thuis, en het was in ons geval niet moeilijk, omdat we mogen ervaren een Vader in de hemel te hebben die gelukkig overal op de wereld tegelijk er voor ons kan zijn. 

Tot gauw !