…maar bergen gehuld in donkere wollen dekens. Het is zondagmiddag, en we rijden richting Villach. Onze Noah is sinds Woensdag ziek, heeft inmiddels aanhoudende koorts boven de 40 en al dagen diaree.Sinds deze dag wil ons mannetje niet meer drinken en eten, en is slap en futloos. 

De alarmbellen gaan rinkelen…

Een bezoek aan een arts, zal waarschijnlijk een ziekenhuisopname betekenen, en eerlijk gezegd zaten we daar niet op te wachten. Eerst maar een dienstdoende huisarts gebeld om toch maar een beetje tijd te rekken en te hopen op een oplossing. Maar als de vrouwelijke arts er eenmaal is, uitgebreid de tijd neemt om recepten te zoeken, en te schrijven wordt ik er niet geruster op. De arts nam alle tijd, en zodoende sluip ik stilletjes weg om me stiekum voor te bereiden, nog snel een was weg te werken, de wasmachine en droger te laten draaien en m´n koffer te pakken.Dan heeft de dokter toch “die Mama” nodig. En na ruim een uur te kijken en recepten opgeschreven te hebben, wil ze ons toch door sturen naar ziekenhuis in Villach. 

Tja, en dan kom ik er niet onderuit…

Als laatste pak ik mijn koffer, regel onderdak voor de kinderen en stappen dan toch maar in de auto. Het gekke is dat ik een paar dagen al driftig aan het poetsen was en een soort nesteldrang had om alles van school een beetje in het gereel te hebben, en het in huis schoon te hebben. Ik zie het niet meer als zorg van onze Hemelse Vader die natuurlijk verder kan kijken dan alleen vandaag…

Eenmaal in het ziekenhuis worden we geroepen binnen te komen bij de arts. Onderzoeken volgen, en hij wordt inderdaad opgenomen. Door het vochtgebrek moest hij aan het infuus. Helaas wilde het prikken van het infuus na 1 keer in zijn hand, en een paar maal in zijn voet niet lukken. Het hartverscheurende gekrijs zorgde ervoor dat ik de arts een halt toe riep en vroeg om een pauze. Na een koortsverlagend middel, pijnbestrijding en het warm wrijven van zijn andere been en voetje zou het prikken beter gaan. 

De arts keek me niet al te vriendelijk aan,

maar gedoogde mijn verzoek. Tenslotte had ik hier al eens ervaring mee opgedaan, en ik kon het gewoonweg niet aanzien. Hartverscheurend zo´n klein mannetje, machteloos in de houtgreep van vier volwassenen…. Uiteindelijk na een halfuur was het leed geschied, met een trauma voor Noah rijker. Elke zuster, hoe lief ze ook deed, zette hij het op een krijsen, en klampte zich aan mij vast. Eenmaal op de afdeling bleek dat we niet van onze kamer mochten omdat ze nog niet wisten wat Noah precies had. Het kon een virus zijn, of griep. Maar niemand van ons had verder wat, dus toch wel een vraagteken wat dan wel. En uitgerekend als Noah sliep, kwam de zuster m wakker maken om koorts te meten, Geduld en “nerven” (zenuwen) zoals ze hier zeggen zijn een schone zaak. Medicijnen wilde meneer ook niet, dus dan maar proberen met een toetje. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik behoorlijk vertwijfeld in het ziekenhuis zat,mijn gebeden niet verder kwamen dan het plafon en liever een dag hard werk, dan de hele dag een peuter bezig te houden, die niets liever wil dan de afdeling af naar “papa” De tweede avond was echt drama, tot ik op facebook een berchtje binnen kreeg met een liedje van Elly en Rikkert “In het huis van mijn vader, is een plaatsje voor jou” Dit hebben we samen heerlijk geluisterd, waarna hij lekker in slaap viel.

Mijn gedachten vermenigvuldigen zich…

Het fb berichtje was van mijn vroegere pleegzus die zelf een kindje verloor, en dit op de geboortedag van haar zoontje deelde. Mijn gedachten gingen al terug naar Juda, die precies 4 jaar geleden met loeiende sirene hier in het ziekenhuis kwam, en mijn gedachten gingen terug naar 26 jaar geleden, toen mijn broertje van 20 maanden zijn oogjes voor altijd dichtdeed. Noah is ook precies 20 maanden. Het zijn markeringen in mijn leven die het leven nooit meer als vanzelfsprekend maken. En dat is goed. Het maakt je bewust van de kostbare schat die je als gezin mag hebben. Als daar één schakel van wegvalt is en blijft er voor altijd een gat. 

Na twee dage opname, mochten we naar huis.

Wat heerlijk om weer naar huis te mogen ! Noah moet zijn Antibiotica helemaal opmaken tot zondag, en daarna moeten we kijken wat er verder met hem gebeurd. Hij had uiteindelijk een bacterie binnen gekregen die hij ergens moet hebben opgelopen, maar we weten niet waar vandaan. We hebben ervaren dat er mensen om ons heen stonden in gebed, en in praktische zin. Er werdt eten gekookt, etc. super fijn. Een vriend had voor het weekend zoveel eten gekocht, en hij wist eigenlijk niet voor wie, want hij is maar alleen. Totdat wij zondag belden of er een paar jongens bij hem mochten zijn, toen wist hij dat hij voor Arjo en de kids zou koken. En toen Arjo de kids zondagavond had opgehaald, kon hij zo aanshuiven. #Dankbaar#

Eindelijk schijnt na zoveel dagen de zon weer…

Zouden we van het weekend kunnen genieten van een herfstwandeling? Het heeft zo ongewoon lang achter elkaar geregend, dat de toppen van de bergen wit zijn, en er vanaf 1000 meter behoorlijk wat sneeuw gevallen is. Even genieten van een frisse wind, met zon en bergen, dat zou ons goed doen. Wie weet wat dit weekend ons staat te wachten. Zaterdag eerst maar eens verjaardag vieren, dan hoopt onze Ruben 16 jaar te worden. We gaan zo nog wat appeltaarten bakken, met reuzeappels uit eigen boom, heerlijk !

Wil jij ook nog even een frisse neus halen?

Gewoon nog even genieten van een bijzonder veelkleurig seizoen,een witte Großglocknerstraße, witte bergmutsen, en gratis gebruik van de Karinthie-kaart in Oostenrijk? Dat kan!

Reserveer gelijk of geef iemand kado !

Reserveer nu een vakantie in September en/of Oktober en krijg de Karinthie kaart van ons kado ! Weet je hoe leuk het is iemand te verassen met een lang weekend of weekje weg? Even helemaal weg van het dagelijkse leven, dat vergeet je nooit meer. **Neem je kans, en kijk of er nog een plekje voor je vrij is. 

Geniet van het weekend en tot de volgende keer ! Wie weet mogen we je hier in de komende weken verwelkomen.

Zonnige groet uit een herfstachtig Sachsenburg.